Van gestuiter naar rust

Het ritje naar Zuid-Frankrijk werd een ritje Noord-Spanje, vlak onder Pamplona. Daar kon ons euvel met de vering verholpen worden.

We hebben het verschil heel duidelijk kunnen ervaren. De wegen op de heenweg waren, ondanks dat het CV-wegen en A-wegen waren niet al te best. Er staan in Aragon en Navarra, naast heel veel fruitbomen, ook heel veel en hele grote varkensstallen. Het vervoer met vaak dubbele vrachtwagens rijdt niet netjes 90 of 100km, nee ze denderen je voorbij met 120km en rijden de wegen aardig stuk.

En dus stuiterden wij met de camper zo’n 550km richting Noord-Spanje. Eenmaal aangekomen in de omgeving van onze afspraak…..wat een rust en wat een prachtige natuur. Prettige bijkomstigheid is dat we daar bij Decathlon zonder problemen de juiste wandelstokken konden vinden….en nog wat andere handige dingen.

Later in de middag werd het probleem opgelost en reden wij luchtigjes naar de camperplaats voor de nacht. Wat is het daar koud ’s nachts!!!
De volgende dag vroeg op, want we wilden in 1x doorrijden naar oostkant.

Hoe ben je hier gekomen?

Voor de volgende nacht was het plan om op een mooie camping in de natuur te staan. Plekje gereserveerd, alleen bij aankomst in het dorp dachten we….’gaat dit wel lukken?’. De route gaf aan dat we dwars door het dorp moesten rijden en dat is in de Spaanse dorpen met 7,60m nog wel eens een uitdaging. 3x Gevraagd aan de campingeigenaar of het klopte en 3x was het antwoord ja. Nou, dan gaan we maar.

Stuurmanskunst

Gelukkig kan Rob heel goed uit de voeten met de camper en kleine straatjes en met de claxon. Straat voor straat kwamen we verder. Oke, we hebben een paar Spanjaarden uit de kroeg moeten jagen, want ze blokkeerden de straat, maar goed. Uiteindelijk stonden we voor het Ajuntament en daar dacht Rob ‘ik ga eerst even kijken voor we verder rijden’. De Duitse eigenaren van de kroeg op het plein kwamen naar buiten en vroegen verbaasd hoe we daar met zo’n lange camper gekomen waren. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. 2 Bochten verder, na wat aanwijzingen, reden we weer op de doorgaande weg. Bleek dus dat de doorgaande weg aan de rand door het dorp reed. Wisten wij veel!

Omgekeerd en toen de juiste weg genomen, alleen reden we toen de afslag voorbij. Doorgereden naar de volgende plek, waar we met gemak konden komen, want goede bewegwijzering. Dat zie je niet vaak.

Honden niet welkom

De volgende dag op naar de kust, waar we een weekje aan de rand van een klein stadje een plek hadden. Even de koelkast en de rest aangevuld en toen dachten we ‘even een paar dagen rust’. Niets was minder waar, want wat bleek….op deze plek waren honden niet toegestaan. En dat hadden we over het hoofd gezien. Wat nu!?!?

Rob zei wat Sandra dacht en dat betekende nog 180km doorrijden. En zo kwamen we ’s middags weer op onze vertrouwde plek met rust en ruimte terecht bij Octavio & Susanna in Alcaláli. En wie staan er ook….onze Engelse vrienden, die waren eerder die middag aangekomen.

Huizenjacht

Het klinkt gek, maar deze omgeving voelt voor ons gewoon goed. We komen wederom terug en naast rust geeft het ons een goed gevoel. Het is groen, je kunt er heerlijk wandelen, faciliteiten zijn vlakbij en wij worden er blij van. Toch maar verder zoeken in deze regio naar een huis en wie weet hoe snel het gaat. De tijd zal het leren.

¡Hasta luego!